Één van de moeilijkste beproevingen – zo niet de moeilijkste – is het verliezen van je kind.

Allah geeft in de Koran (2:155) de soorten beproevingen aan, de zaken waarvoor je ‘innā liLāhi wa innā ilayhi rāji’ūn’ zegt.

Hij spreekt over de beproeving van angst, honger, armoede en sterft. Maar Hij eindigt de lijst met ‘het verlies van vruchten’. Volgens de Koranexegeten gaat het hier over het verliezen van een kind. Dit omdat het kind de vrucht is van de harten van de ouders.

De hele wereld rouwt om het verlies van Rayan, iedereen heeft het moeilijk. Maar dit verdriet en pijn is niks in vergelijking met die van zijn ouders. Zij verloren hun engeltje. Ze hebben een week lang geen oog kunnen dichtdoen en hebben in spanning afgewacht of hun zoontje uit de put gehaald zou kunnen worden. Ze hebben echter gezien dat hij – ondanks alle immense inspanningen – het niet heeft gered.

Wat ze ook hebben gezien, is een nooit vertoonde solidariteit. Hun zoontje heeft niet enkel heel Marokko en haar politieke verschillen kunnen verenigen, maar de gehele Arabische wereld. Nee, niet enkel Marokko en de Arabische wereld, maar de gehele wereld.

Rayan heeft het onmogelijke gedaan en dat is de mensen verenigen. Iedereen keerde terug naar die menselijkheid, los van religie, cultuur of afkomst. Het draaide om een mensenleven en dat belangde ons allen aan.

Mensen zaten gekluisterd achter hun televisie, wachtend op een update over Rayan. De livestreams blokkeerden wegens overbelasting van de kijkers.

Hij heeft ons nu verlaten en hopelijk laat hij ons in een betere wereld achter. Een wereld waarin wij die solidariteit verderzetten om te graven naar de ultieme vrede en verdraagzaamheid.

En hij.. hij is nu een duifje in het Paradijs en moge zijn ouders door de poort van het Paradijs ‘Rayan’ herenigd worden met Rayan.

Mohammed Amin Chaib, vrijdagprediker De-Koepel moskee